Planowanie przestrzenne

Planowanie przestrzenne definiuje zasady zagospodarowania terenu. To kształtowanie przestrzeni zgodnie z potrzebami mieszkańców w sposób racjonalny, zrównoważony, uwzględniający wartości środowiskowe, kulturowe i krajobrazowe, przy jednoczesnym zachowaniu czynników ekonomicznych i społecznych.

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy – jest dokumentem planistycznym, który wyznacza politykę przestrzenną gminy, w tym lokalne zasady zagospodarowania przestrzennego, politykę rozwoju gospodarczego oraz ma za zadanie promować gminę wśród potencjalnych inwestorów. Obejmuję cały obszar gminy. 

Studium nie jest aktem prawa miejscowego, nie zawiera przepisów prawa powszechnie obowiązującego na danym terenie. Dokument studium składa się z części tekstowej i graficznej, gdzie określone są informacje o potencjalnym przeznaczeniu gruntów w przyszłości, jednak nie determinuje ono ostatecznie ich przeznaczenia. Ustalenia studium są wiążące przy tworzeniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest prawem bezwzględnie obowiązującym na danym terenie. Jego ustalenia mają wpływ na kształtowanie środowiska życia, określa on bowiem przeznaczenie, warunki zagospodarowania i zabudowy terenu, a także rozmieszczenie inwestycji celu publicznego. Jest podstawą do wydawania pozwoleń na budowę. Składa się z części opisowej, szczegółowo określające możliwości wykorzystania terenu oraz jego ograniczenia, a także z części graficznej - mapy wskazującej obszary o różnym przeznaczeniu, np. zabudowa mieszkaniowa, usługowa, lasy, tereny rolnicze czy przemysł.